A presente antoloxía non pretende ser máis que un achegamento á obra poética de Nichita Stanescu, obra complexa e apaixonante á vez.
O noso autor plasma ao longo de toda a súa obra o intento de forzar os límites da linguaxe e de chegar aos sentidos finais dos que nos comunica, os máis recónditos e arcanos. O labor de asociar feitos, situacións, obxectos e seres que en aparencia son irreconciliables, é unha constante na obra de Stanescu, non só nas Once elexías, senón en moitos dos poemas que se recollen nesta antoloxía.
Neste sentido, unha das creacións stanesciás máis sobresalientes son as non palabras ou palabras do futuro, cheas de novos significados, de paradoxos e sorpresas, do inaudito, que rompen coa carga semántica imposta por academias e dicionarios e que buscan nomear de novo as cousas. Trátase de chegar á poesía metalingüística, de quebrar a lóxica para arribar á comprensión. A poesía convértese ademais nunha "poesía do pulso" (poezie pulsatorie), que imita a actividade do corazón, os seus ritmos e os seus latexos.
Do prólogo, de Alexandra Chereches

1º-2º BAC