Premio Edebé de Literatura Juvenil

Non son medorenta e non era medo o que me daba aquel enorme piso, de máis de cen anos, que estrañaba as súas grandezas moi preto da praza de Oriente. Dábame respecto, aburrimento e rabia; rabia porque me sentía enganada, Nos meus últimos insomnios observara que a partir das tres da madrugada espertábanse os renxidos, os rozamentos e os chasquidos, De súpeto, un lóstrego xordo iluminou por un momento a habitación e debuxou, a contraluz, unha pequena figura aos pés da miña cama. O corazón deume un salto, a miña mente preguntábase se o vía ou o imaxinaba. Se era unha fantasía do meu canso duermevela ou realmente, había alguén ao pé da miña cama. Alongue a man baixo a almofada, con coidado para non mover a colcha, e presione a pera de madeira que acendía a lámpada do teito. Alí estaba! Foi só un segundo, porque dalgunha maneira, desapareceu; pero tiven tempo de ver os seus ollos avermellados fixos en min con asombro e a silueta dunha cabeza achatada, na que se debuxaban unhas orellas puntiagudas"

3º-4º ESO